Lang leve de polder

De koppen spatten van papier of beeldscherm en meningen worden geroepen alsof ze de eeuwige waarheid zijn. Het is niet meer belangrijk wie gelijk heeft, maar wie gelijk krijgt. Wie het hardst kan roepen of het meest bedreigend kan communiceren, is winnaar. Leken op Facebook schreeuwen moord en brand om hun gelijk. Een wetenschapper met de feiten heeft het nakijken. De politiek blaast in alle denkbare media hoog van de toren om toch vooral stoer en flink te zijn en gehoord te worden.  De angst regeert, waardoor mensen om zich heen gaan slaan. Maakt niet uit hoe, waarom of naar wie. Er is geen ruimte meer. Niet voor andere meningen, niet voor nieuwe ideeën, niet voor aardig zijn voor elkaar.

De wereld is aan het veranderen waardoor het overal onrustig is. Naast de onaangename chaos op social media doen ook de traditionele media een flinke duit in het zakje. Talkshows zijn alleen maar leuk als het spannend is. Daarvoor heb je mensen nodig die het niet met elkaar eens zijn en niet naar elkaar willen luisteren. Hoe meer tegenstellingen hoe beter. Stoer doen en grof taalgebruik leveren  immers meer kijk- of luistercijfers op (en dus meer geld in het laadje). De wereld lijkt één groot strijdtoneel. Ruimte en tolerantie ontbreken.

De hard roepende groep of groepjes vertegenwoordigen meestal niet de meerderheid in het land. Er is vrijwel altijd een grote(re) – (nog) zwijgende – meerderheid. Zij keren zich af van de chaos en het geschreeuw. Zij zijn het gescheld, geraas en getier meer dan zat en willen ruimte in het debat. Ze zien meer heil in het (oude) poldermodel waar met elkaar werd gesproken over alles wat zich voordeed. Ze praten liever om met elkaar oplossingen te vinden of tot briljante ideeën te komen. Zij pleiten voor een dialoog tot er een oplossing is voor de polder, tussen land en water in. Die polder was  misschien niet het paradijs, maar we konden er met elkaar goed mee en door leven.

Door de veranderingen blijft ook het vertrouwde poldermodel niet meer bij het oude. Dat is niet erg. Integendeel. Ook op een andere manier is het mogelijk om met elkaar samen te werken, te leven en te bakkeleien over nieuwe oplossingen. Met eerbied en respect voor elkaar en voor elkaars werk. Wetend dat meningen hartgrondig verschillen maar er ook van overtuigd dat we samen verder moeten. Zonder woorden als ‘moeten’ of ‘uitsluiten’. Gewoon nieuwerwets polderen en samen bouwen aan een bloeiende, vrolijke en vruchtbare polder. Ondanks tegenslagen loyaal blijvend en zorgen dat niemand buiten het polderbootje in de hoge golven valt of wegzakt in de zuigende klei.

De vruchtbare polder is er nog steeds. De grote polderende meerderheid kan het bloeiend maken. Door nee te zeggen tegen angst en roeptoeters en ja tegen de dialoog. Lang leve de polder.