Moe van onderzoek

Deze week weer twee bijzondere nieuwsberichten over onderzoek. Gepubliceerd in serieuze media.  Het eerste meldt dat er in 2050 door klimaatverandering 29.000 extra doden vallen door het eten van vlees en een aantal tussen de 314.000 en 736.000 doordat er te weinig groente en fruit beschikbaar zal zijn. Bij een totale wereldbevolking die wordt geraamd op 9 miljard.  Oorzaak: klimaatverandering. Je zou er bijna van schrikken. Ware het niet dat de berichtgeving zo vaag en zo ver weg is dat de voorspellende waarde niet of nauwelijks iets voorstelt. Misschien voor de wetenschappers zelf, maar wat moeten of kunnen gewone burgers – consumenten –  er mee?  Een half miljoen of 30.000 op een bevolking van 9 miljard? Is dat veel? Of juist heel weinig in 2050? Dat is heel ver weg en wie zijn dan die slachtoffers?

Het tweede bericht gaat over voedingsonderzoek. Het probleem dat wordt geschetst is het ontbreken van overheidsgeld voor onderzoek. Het is de voedingsindustrie die onderzoek laat uitvoeren. En daarvoor betalen ze de onderzoekers. Ook hier doemen de vragen op. Kan dat wel goed gaan? Zijn de onderzoekers wel te vertrouwen? Of de industrie? Of haar producten? Zijn de berichten en resultaten wel te vertrouwen? Wat zit er achter? En wat als er mooie dingen worden gevonden zoals cholesterolverlagers?

Beide berichten leiden tot vragen. Veel vragen. Steeds meer vragen.  Wie heeft bijvoorbeeld het onderzoek naar 2050 gefinancierd? Ook de onderzoekers van de Oxford Martin school leven immers niet van de lucht.
Het is cruciaal dat onderzoekers en onderzoeksinstellingen volledig open zijn over alle details van een onderzoek. Onderzoeken zijn bedoeld om antwoorden te geven en niet alleen maar vragen of vaagheden op te roepen. Dat maakt mensen onzeker en ondermijnt het vertrouwen van en in iedereen. Onderzoekers moeten slim en open zijn om te voorkomen dat mensen moe worden van onderzoek en straks niets of niemand meer geloven of vertrouwen.